Het onderwijs en in het bijzonder het Vechtdal College is een comfortabele werkgever. Vooral het aantal verlofdagen, de bapo-regeling, de ontslagbescherming en het salaris (reken het maar eens om per werkdag) zijn als goed te kwalificeren. Ik heb de mogelijkheid gehad om samen met een fijn stel collega’s ICT op een hoger plan te brengen. Op ‘de gang’ weet ik mij omringt door prettige collega’s.
Wat drijft mij dan om deze comfortzone te verlaten en op mijn 55-ste opnieuw te kiezen voor een andere werkgever?
Wij wonen in Zwolle in een comfortabel huis in een prettige woonomgeving. Toch verlaten we die vrijwel elk jaar om op de fiets met een trekkerstentje door Nederland te trekken. We slapen op matjes en koken op een éénpittertje en maken geen gebruik van elektriciteit. Wij noemen dat kamperen, anderen bestempelen het liever als ‘kramperen’. Wij genieten van onze vakantie, maar aan het einde is er toch ook een steeds groter verlangen naar ons thuis. En als je dan thuiskomt: wat een genot: een heerlijk bed, een eigen douche, de koelkast, de vaatwasser en wat een ruimte!
Je beseft je dan hoe bevoorrecht je bent. Je waardeert het comfort weer. Je geniet er meer van. Ik denk dat het goed is om deze reden af en toe uit je comfortzone te stappen. Doe eens wat anders, geef eens een ander vak of pak een project aan. Sommigen beschouwen comfort als een recht. Het is mijns inziens echter een voorrecht. Comfort is er om van te genieten.
Ik maak echter geen uitstapje. Ik ga een stap verder: ik zet een nieuwe stap. Waarom? Volgens mij is dat een manier om te groeien. Je moet weer op zoek naar wat je mogelijkheden zijn. Het zorgt ervoor dat je je denkkaders moet herschikken. Je moet grenzen verleggen. Groeien doe je volgens mij vooral buiten je comfortzone.
Comfort geeft rust. Er is sprake van een grote voorspelbaarheid. Binnen je comfortzone voel je je competent. Het wekt de illusie van zekerheid. Bij comfort horen begrippen als warmte, licht en zachtheid. Comfort is verleidelijk. Je wilt het graag ‘vasthouden’.
Het kan er echter ook voor zorgen dat je onvoldoende wordt uitgedaagd. Negatief gesteld: het wordt een sleur. Dat gevoel krijg ik na een jaar of vijf in eenzelfde functie te hebben gewerkt.
Mijn oplossing is dan uit de comfortzone te stappen: een ‘disruption’.
Ik ga vanaf 1 januari werken als projectleider bij Schoolmaster, de leverancier van Magister. Magister ontwikkelt zich steeds verder. Er wordt bijvoorbeeld een elektronische leeromgeving in opgenomen. Ik mag scholen begeleiden bij het implementatietraject. Mijn nieuwe baan brengt twee aspecten bij elkaar: ik ben een ICT-er en een onderwijsman.
Eerst geniet ik nog van de kerstvakantie. Kerst is een feest van licht, warmte en bezinning. We scheppen in deze donkere en koude tijd comfort om ons heen. Geniet ervan!
Jan Cees 